WHITE FRAGILITY

Ik heb altijd graag gelezen maar maakte er nooit echt tijd voor. Tot nu.

De wereld stond even stil tijdens de verplichte lockdown. Plotseling ging iedereen weer op zoek naar oude of/en nieuwe manieren om die vrije tijd in te vullen. Ook ik, alhoewel de school mij toch gretig bezighield met talloze taken, begon terug aan mijn leespassie. 😉

Sinds mijn tienerjaren hou ik zielsveel van young adult en fantasy verhalen. Boeken van John Green en J.K Rowling kon ik niet laten liggen. Toch wou ik meer in de ‘volwassen’ wereld gaan zoeken naar boeken over algemene wereldproblemen.

Nu tijdens deze lockdown ben ik veel te vinden op de app TikTok. Daar zie ik nog steeds een heel groot probleem terugkeren, namelijk: racisme. Ik heb dan ook besloten om mij wat te verdiepen in dit onderwerp en boeken over racisme aan te kopen. Tijdens mijn zoektocht kwam al gauw uit op het boek ‘White Fragility: Why it’s so hard for white people to talk about racism’ van Robin Diangelo. Zo interessant en fascinerend dat ik het na een paar uur had uitgelezen!

In dit boek kaart Diangelo racisme aan, vooral in de werkomgeving. Samen met haar collega’s organiseert ze workshops over diversiteit in de werkomgeving aan organisaties (die het duidelijk nodig hebben). Dit resulteert vaak in angry white people pounding their fists on the table. Waarom is het zo moeilijk voor blanke mensen om over racisme te praten? En waarom zijn ze zo defensief als het gaat over racisme? Vandaag schrijf ik over de belangrijkste dingen die ik heb geleerd uit dit boek.

WHITE FRAGILITY

Wanneer we openlijk proberen te praten over racisme, komt white fragility al snel naar voren: stilte, defensie, argumentatie, en andere vormen van pushback. Dit maakt Diangelo vaak mee in haar workshops. Typische reacties van white fragility zijn:

- Het zwijgen nadat er een racistische mop/opmerking wordt gemaakt

- “Ik ervaar ook racisme”

- “Ach het was maar een mop, wees niet zo stijf!”

- “Ik werk samen met POC (people of color) dus ik kan niet racistisch zijn”

- “Ik heb POC in mijn familie/vriendenkring dus ik kan niet racistisch zijn”

- “Ik ben op uitwisseling gegaan in Afrika dus ik kan onmogelijk racistisch zijn”

…

COLOR BLIND RACISM

Een term die ik graag wil bespreken (en veel heb uit geleerd) is color-blind racism. Volgens deze ideologie kan er geen sprake zijn van racisme als we doen alsof we de huidskleur van een persoon niet opmerken. Dit idee komt uit de “I Have a Dream” speech van Martin Luther King. Vooral toen hij zei dat hij hopelijk op een dag zou kunnen worden beoordeeld op zijn karakter en niet op de kleur van zijn huid. Deze uitspraak was al snel in het brein van het blank publiek opgepakt. Zij denken dat als ze simpelweg doen alsof ze de huidskleur van een persoon niet opmerken, racisme zou eindigen.

Doen alsof we het niet zien, is niet behulpzaam voor POC op welke manier dan ook. Omdat deze uitspraak hun realiteit ontkent. Het is zeer belangrijk om in te zien dat POC een heel andere ervaring hebben in het leven en vaak gediscrimineerd worden (wat blanke personen niet ervaren). Daarom moeten we huidskleur juist NIET negeren.

SPEAK UP

Dit boek heeft ZOVEEL meer te vertellen maar ik stop hier. Ik raad jullie dit echt aan om te lezen (te verkrijgen op bol.com voor 16 euro!) aangezien we onlangs weer te maken hebben gekregen met white supremacy en police brutality in de Verenigde Staten. Wees niet stil, negeer dit probleem aub niet en laat het niet zomaar een hashtag zijn.